امداد غیبی: و ما رمیت اذا رمیت ولکن الله رمی

اولین روز از سال 1361 مصادف با صبح روز عملیات فتح المبین بود.در آن روز از دشت رقابیه در حال پیشروی بودیم.موقعی که نزدیک خط دشمن رسیدیم از تانک ها و نفربرهای خود پیاده شدیم.دشمن با مشاهده نیروهای ما بلافاصله با تیربار و خمپاره به شدت به طرف ما آتش گشود.همین طور به حالت دشتبانی به طرف خط دشمن در حال پیشروی بودیم.این در حالی بود که هر لحظه یکی از رزمندگان مورد اصابت تیر دشمن قرار می گرفت و نقش بر زمین می شد یا اینکه مجروح می شد.

مدتی که از پیشروی ما گذشت به میدان مین وسیعی رسیدیم.هوا کاملا روشن بود.منطقه باز باعث زمین گیر شدن نیروها در پشت میدان مین شده بود.منطقه ای که ما در آن قرار داشتیم،دشت صافی بود و دشمن کاملا بر ما تسلط داشت.آتش تیربار دشمن امان بچه ها را بریده بود و کسی قادر نبود در زیر آن آتش شدید معبری باز کند تا اینکه یکی از بچه های اصفهان با سرنیزه خود سیم تله های میدان مین را چید و معبری گشوده شد و نیروها از میدان مین عبور کردند.اما انگار تیربار دشمن روی معبر قفل شده بود.

اولین نفر از رزمندگان که از میدان مین عبور کرد کسی نبود جز برادر طلایی فرمانده دسته که در هنگام عبور از معبر به شهادت رسید.بقیه نیروها که پشت سر او بودند به ناچار زمین گیر شده بودند و در آن لحظات فریاد می زدند و درخواست آر.پی.جی. زن می کردند تا از شر تیربارچی دشمن خلاص شوند.یک آر.پی.جی. زن از عقب ستون آمد و با وجود کمبود مهمات دو گلوله به طرف سنگر تیربار دشمن شلیک کرد. ولی متاسفانه گلوله ها به خطا رفت.تیربارچی دشمن همچنان ما را زیر آتش خود داشت و هر لحضه فریاد «یا مهدی! یا مهدی!» رزمندگانی که زخمی شده بودند بلند می شد و یا شهید می شدند.

در آن لحظه به دلیل تلفات زیاد هم مایوس شده بودیم که آر.پی.جی. زن دیگری که تنها یک موشک آر.پی.جی به همراه داشت آمد.همه با خواندن آیه شریفه «و ما رمیت...»از خدا خواستند که گلوله او درست به هدف اصابت کند.پس از شلیک گلوله با امید به خدا نور عقب موشک را تعقیب کردیم.آن موشک به طریق معجزه آسایی از روزنه سنگر تیربار دشمن داخل سنگر او شد و آن را منهدم کرد.

 

 

نوشته شده در چهارشنبه 91 خرداد 24ساعت ساعت 7:13 عصر توسط حسن مروتی شریف آبادی| نظر
طبقه بندی: خاطره امدادهای غیبی